Benim gözümden FRANZ KAFKA-AMERİKA

Anlaşmak çok zor. Bu yüzden insan hep yalnız Kafka'da. Doğru sözler yanlış yerde, yanlış zamanda çıkabiliyor ağızdan, her şeyin olması gerektiği gibi olduğu yere yanlış kişiler geliyor, veya akıl almaz hatalar başlara tac ediliyor... İnsanın insanı anlaması değil de, anlamaya çabalaması zor. Çaba sarf eden ruhlar şaşırıyor bu kaosa, ızdırap içinde, öfke içinde, kederli... söylemeye bir kelime daha takatsiz, kıvranıp kıvranıp pısıyor tek başına.
Dinlemeden, anlamadan, duyduğunu anlamlandırmadan saldırıya geçenlerse birlik olur ve çığ gibi büyür, insan olanın üstüne gelir; böyle koca bir bilinçsizlik nasıl birlik olur şaşırır insan; ama aslında gürültünün etrafında büyür o yığın; duygunun, düşüncenin değil. İnsan bu yüzden yalnız Kafka 'da. Bir yerde konuşası gelmiyor artık; ancak çaresizliği yalnızlığından değil. Demogojiden bıkmış insanın tercihi yalnızlık. Kendinden bihaber, buna rağmen bencil, önüne çıkan her şeyi yiğen bir dağ canavarı gibi büyüye dursun toplum. İnsan bu yüzden yalnız olmalı, ayak altında gezinirse yem olabilir aç gözlü canavara.


Yine de, her şeye rağmen Amerika'daki umut göz yaşartacak kadar masumdu. Kafka'nın çocuk gibi hassas; fakat çocuk kadar çabuk iyileşemeyen, naif bir ruhu olmalı. Çocuk gibi yeniden oynayan diz kapaklarındaki yaralara aldırış etmeyerek...
Okuyucuyu hayretler içinde bırakacak kadar yetenekli ve hüzünlendirecek kadar mütevazı bir yazar o. Gelmiş geçmiş belki en iyi yazar. Her sayfada olayların akışına, etrafın canlanışına, kişilerin konumuna ve elbette Kafka'nın üslubuna şaşırarak zevk aldığım bir eser Amerika.